Bazen...

Bazen fazla gelir ya insan kendine. Bugün o moddayım sanıyorum. Kendime tahammülüm yok...

Şu sıra devamlı huzursuzum, mutsuzum.. Nedeni... Bilmiyorum desem...

Aslında bir kaç sebebi var tabi, eski iş yerimin başıma açtığı sorunlar, stresten kulak içinde zona çıkarmam, geçse de o zonanın deli gibi ağrı yapması, hayatımın hangi bölümünde olduğumu bilmemek plan yapamamak geleceğe dair, vs...

Hayatı full program yaşamak iyi birşey değil biliyorum, ama yine de hedeflerim doğrultusunda ilerlemek istiyorum...Yapım bu, kendimi bildim bileli program yapıyorum ben.. (İlkokulda okul gezisi olurdu mesela ben 1 hafta önceden hazırlanırdım, çantamı hazırlar koyardım kapının dibine) 

İstemiyorum,  bazı şeyleri akışına bırakmak lazım diyorum ama nafile ben söylesem de söylediğim gibi unutuyorum hemen...

Mesela hedeflerimden biri 30 yaşımdan önce anne olmak, kendimce makul sebeplerim var elbet... 

30' a da ne kaldı şunun şurasında göz açıp kapayıncaya kadar geçecek biliyorum ve bunu gerçekleştiremeyecek olmam üzüyo beni...

Biri mesela deniz kenarında ufak bi kasabada ufacık şirin bir evde yaşamak sabahları zaman duygusu olmadan kalkmak, geceleri uyumadan önce cırcır böceklerinin, dalgaların sesini duymak... Belki kendi çocukluğuma duyduğum özlemden dolayı istiyorum tekrar o hayata dönmeyi...

Biri cep telefonuma ihtiyacım olmadan yaşamak.. Mümkün mü? Hayır değil...

Biri çok iyi yemek yapabilmeyi öğrenmek, belki kurslara gitmek bunun için... 

Daha çok çok hayalim var geleceğe dair ve gerçekleştirmek için daha doğrusu gerçekleştirme ihtimalini yaratmaya çalışmak için zaman kaybediyo olmam çok korkutuyo beni...

Olumsuzluğum için üzgünüm... Bugün bu moddayım...